تازه هاي روانشناسي

كودكان قادرند به تنهايي به مدرسه بروند

چند روزي است كه مدارس مجدداً آغاز شده اند و از شلوغي خيابانها مي شود بخوبي فهمید كه بسياري از دانش آموزان را والدين به مدرسه مي برند ،ولي اكثر ما بزرگسالان  قبلاً  پياده به مدرسه مي رفتيم ، اما امروزه اين والدين هستند كه كودكان را تا دم در مدرسه مي برند آنها بغلط تصور مي كنند كه اين لطف بزرگي در حق  فرزندشان مي باشد در حاليكه واقعيت چيز ديگري است .

وقتي پيوند و پريسا هر روز به مدرسه مي روند بايد از يك خيابان عبور كنند ، بعضي مواقع آنها به وقت بيشتري براي رسيدن به مدرسه نياز دارند ، چون اين خواهران دوقلوي هفت ساله هنوز نمي توانند سرعت اتومبيل هايي كه عبور مي كنند را پيش بيني كنند به همين دليل است كه آنها بايد زودتر از خانه بيرون بيايند اما براي اين خواهران كوچولو راه مدرسه خيلي هيجان انگيز است زيرا بين راه چيز هاي زيادي را كشف مي كنند و مي توانند بدون حضور والدين و معلمين با يكديگر حرف بزنند.امروزه كمتر والديني هستند كه به فرزندشان اجازه دهند همانند اين خواهران  به تنهايي و پياده به مدرسه بروند . واقعيت اينستكه اگر 30 سال بيش تقريبا 80 در صد كلاس اولي ها به تنهايي به مدرسه مي رفتند در حال حاضر حتماً 20 در صد هستند ، زيرا اكثر دانش آموزان را والدين با اتومبيل شخصي تا در مدرسه مي برند ، البته همه آنها دلايل گوناگوني را عنوان مي كنند  .  مثلاً

1-    راههاي مدارس دورتر شده اند

2-    اكثر والدين به هنگام ثبت نام به نزديك و دور بودن مدرسه فكر نمي كنند .

3-    والدين در انتخاب مدرسه به جنبه هاي متفاوتي توجه دارند .

        الف- مدرسه معروف باشد

        ب- روش تدريس مورد قبول والدين باشد .

 به دلايل بالا اكثر والدين فرزندشان را به مدارس نزديك منزلشان نمي فرستند ، آنها به استرسي كه در اثر دوري راه بعداً دچارش مي شوند فكر نمي كنند ،زيرا تصور مي كنند هر روز صبح در راه سر كار رفتن به راحتي فرزندشان را با اتومبيل به مدرسه مي رسانند. البته يكي ديگر از دلايلي كه والدين كمتر  فرزندشان را پياده به مدرسه مي فرستند افزايش تعداد اتومبيل ها و شلوغي خيابانهاست ونگراني از اينكه در بين راه اتفاقي براي آنها بيافتد . بهمين دليل بسياري از والدين حتي اگر مدرسه در 500 متري محل سكونتشان باشد هم فرزندشان را تا مدرسه بدرقه مي كنند ، شايد نيت والدين خوب باشد ولي با اين روش هرگز به فرزندشان اجازه نمي دهند اعتماد به نفس بيابد در حاليكه والدين مي توانند با چند روز همراهي، تمرين و تكرار اجازه دهند فرزندشان به تنهايي به مدرسه برود . كودكان بايد از همان ابتداي مدرسه ياد بگيرند بتنهايي تصميم بگيرند زيرا اين روش احساس مسئوليت را در آنها افزايش مي دهد . والدين بايد بدانند كه نقش رانند ه خصوصي داشتن بمرور زمان تبديل به يك مشكل خواهد شد ، خصوصاً وقتي فرزندان بزرگتر مي شوند چون عادت به راه رفتن نكرده اند انتظار دارند كه والدين همچنان نقش راننده خصوصي آنها را بازي كنند .

مسلماً كودكي كه از دوران دبستان هرگز قدمي به تنهايي بر نداشته وقتي بزرگتر مي شود هم احساس ترس و نگراني مي كند ، خصوصاً در زمان بلوغ كه بيشتر نوجوانان مايل به ريسك كردن هستند ولي بعلت عدم  تجربه خطر بيشتري آنها را تهديد خواهد كرد . 

 متخصصين تعليم و تربيت پيشنهاد مي كنند كه والدين هر چه زودتر به فرزندشان قوانين رفت و آمد در خيابان را بيآموزند و با آنها همراهي وتمرين كنند تا فرزندشان هر چه زودتر قادر باشد به تنهايي  به مدرسه برود . تحقيقات بين المللي نشان مي دهند كه دانش آموزاني كه زودتر به پياده روي عادت مي كنند در سنين بالاتر هم كمتر به اتومبيل وابسته هستند . 

اگر والدين كودكان دبستاني هر چه زودتر با فرزندشان راه رفتن به مدرسه را تمرين كنند و به مرور زمان اجازه دهند كه او به تنهايي به مدرسه برود به زودي فرزندشان دوستاني مي يابد تا دو نفري يا چند نفري به مدرسه بروند. بدين ترتيب راه مدرسه رفتن هم تبديل به تفريح مي شود . در مورد دانش آموزاني كه راه دورتري به مدرسه دارند والدين مي توانند با هم قرار بگذارند و هر روز يك نفر بچه ها را از محل مشخصي به مدرسه ببرد و بر گرداند ، بدين ترتيب تعداد كمتري اتومبيل بيرون مي آيند و بچه ها هم فرصتي مي يابند كمي راه بروند و خارج از محيط مدرسه مدتي با هم باشند .

بنظر متخصصين روانشناسي كودكاني كه ياد مي گيرند به تنهايي به مدرسه بروند بهتر قادرند در شرايط  سخت تصميم بگيرند و به استقلالي كه دارند مغرور می باشند . والدين وظيفه دارند  فرزندشان را براي شرايط سخت هم آماده كنند ، مثلاً اگر چراغ عابر در بين راه خراب بود سعي كند راه طولاني تري را انتخاب كند و از چراغ عابر بعدي عبور كند ولي هرگز خودش را بخطر نياندازد .

 چند روزي از شروع سال تحصيلي نگذشته است و اين بهترين فرصت براي والدين است كه براي فرزندشان كمي وقت بگذارند و باحوصله چند دفعه رفت و آمد به مدرسه را تمرين كنند  و وقتي اطمينان پيدا كردند كه او آمادگي دارد اجازه دهند خودش به تنهايي به مدرسه برود .

 در پايان براي تمام دانش آموزان آرزوي سلامتي و موفقيت مي كنم .

  منابع:

  http://www.zeit.de/auto/2012-09/verkehrserziehung-schulweg/komplettansicht

    http://www.focus.de/gesundheit/ticker/kinder-der-schulweg-als-gefahr-und-chance_aid_399482.html

 ترجمه و خلاصه : زهرا خباز بهشتی